De klei weer oppakken.

Lang geleden dat ik aan mijn blog heb gewerkt. Even een boerderij verbouwen is niet niks. Maar de klei roept weer. Daarom wil ik nu met een cursus handvormen gaan beginnen. Hier op de boerderij in het oude atelier. Een ochtend en/of een avond in de week. Het lijkt me heerlijk. Zo... wat mis ik de klei en de mensen. Op naar de duimpotjes, gevelstenen, tegels, het boetseren van mens en dier. Mijn handen jeuken al bij de gedachte.

2e leerjaar

Het tweede leerjaar is in september gestart op een nieuwe locatie. We zullen het oude gebouw nog missen (alleen de kou en de lange gangen niet hoor). Nu zitten we in een voormalig schooltje net achter het station. Het is wat kleiner maar bevalt prima. Voor handvormen hebben we nog steeds les van Lucia Fransen. En de eerste opdracht was een schaal.


Zelfs de onderkant is met een engobe (kleislib) versierd.


Dit jaar maken we ook weer veel glazuurproeven. Zo krijgen we een hele bibliotheek vol met proefplaatjes, waar op we de glazuurresultaten kunnen aflezen. Hiervoor moeten we eerst de grondstoffen zorgvuldig afwegen. En deze kleine hoeveelheden worden op kleine plaatjes gebakken klei aangebracht.



Wat het draaien betreft hebben we dit leerjaar een andere docente Ellen Rijsdorp.
We beginnen weer even van voor af aan zodat we niets overslaan. Zoals het doorslaan van de klei, het centreren, de cilinder, het schaaltje,enz...


Ik vind dat helemaal niet erg. Heerlijk dat geklieder met die natte klei.


En zo ontstaan er weer nieuwe potten en schaaltjes.



Hierna is de theepot aan de beurt, met handvat tuit en eventueel zelfs een rechaud.

Zomervakantie 2010

Er is deze zomer veel gebeurd, ook op keramiek gebied. Allereerst is de laatste opdracht voor school nu eindelijk af. "De gevelsteen".

Hij is tot twee keer toe gebroken en gerepareerd. Ook daar leer je van.
De eerste opdracht voor het komende jaar was al bekend: het maken van een schaal! Dus zijn Toos en ik maar wat schalen gaan proberen. Zoals deze van twee kleuren grove klei.

Of deze van twee kleuren fijne klei.

Of gewoon om de vorm.

Toen was de tijd aangebroken om een weekje in Frankrijk te gaan pottenbakken samen met Dorine. Op naar Perrusse, we hadden ons er al zo lang op verheugd. Dorine leest kaart en ik rij. Als we aankomen worden we heel gastvrij ontvangen door:
Christel Engelberts en Erik Du Chatenier.

Christel zorgde er voor dat we op geen enkel front wat te kort kwamen. Wat een zorgzaamheid.

De sfeer was prima en we hebben van Erik erg veel geleerd. Zoals een handigere manier van centreren. Wat een genot.

Al doende rolde mijn eerste werkstukken van de band. Geweldig ik was niet meer te stoppen. Wat een weelde om tussen fijne mensen met klei bezig te zijn.

Na de glazuurlaag ziet het er zo uit. Ik heb inmiddels mijn eigen glazuur gemaakt en dit is het resultaat. Niet slecht al zeg ik het zelf.


We leerden dichte potjes draaien die we later weer opensneden. Het werden torentjes of suikerpotjes.

Dit is het resultaat met een fabrieksglazuur (aventurijn).

Dit heb ik later nog gemaakt.

Erik werkt vooral met engobes (kleislib) in allerhande kleuren en hij decoreert hier ook mee met een ringeloor. Dit zorgt er voor dat de decoraties er dik op liggen. Hij werkt het af met een transparante glazuur. Vaak honingglazuur en die zorgt weer voor de warme kleuren.

We leerden ook 'ovale schalen draaien', met en zonder bodem. Om lekker door te kunnen werken gebruikte Erik maar even een gasbrander.

Uiteindelijk werd het dit:(het andere exemplaar is helaas mislukt)

Het volgende: de fruit-tesjes of mini-vergietjes.

Ook weer met een fabrieks glazuur.

En maar van alles uitproberen.

We konden ook borden draaien en decoreren.


Werk van Erik zelf:



Er wordt hard gewerkt.

En van Christel:

En samen natuurlijk.

En dan het laatste gezamenlijke kopje koffie.

Christel en Erik bedankt het was geweldig bij jullie.

Westerwald

Zo, even naar Duitsland op en neer. Met School, duiken we een dagje onder in de wereld van de keramiek. Eerst om 5:00 uur op weg naar Barendrecht om te carpolen. Vandaar naar Nijmegen waar de bus klaar staat voor Westerwald, waar we om 10:30 arriveren. En wel op een plek waar de klei echt afgegraven wordt. Heel zorgvuldig in allemaal laagjes van verschillende kwaliteit en kleur.

Hierna gaat het de fabriek in en wij dus ook. Iedere lading wordt in het laboratorium onderzocht op zijn samenstelling. Je ziet en voelt nu goed het verschil in kleur en vettigheid. Met veel zwaar materieel wordt alles op de juiste plek gereden.

Het wordt als droge korrel het gemakkelijkst verwerkt en dat vraagt om een enorm proces. En tegenwoordig gaat de helft naar het buitenland.

Ze maken dan op recept dat wat je hebben wilt. Klei voor bakstenen, sanitair, tegels enz. Zo ook onze plastische klei voor draaien of handvormen. In de gewenste keur met of zonder chamotte enz.(dit is maar 3% van het geheel).

Hierna begint onze uitdaging. Om hier dan weer iets moois van te maken. We zijn ter inspiratie naar keramiek museum geweest en daar blijkt dat veel mensen dat best aardig kunnen.

Van Keulse pot tot moderne kunst, bijna te veel om te bevatten. Maar de eenvoud in al zijn kracht blijft me verbazen. Zoals deze schaal van Jochem Brand.

In de lesruimte hing dit. Vind ik ook erg leuk.

Ook de plaatselijke kunstenaars hebben we bezocht. Ze wonen in een voormalig fabriekje en houden zich allemaal bezig met vormgeven.

Maar ook daar wordt gewoon hard gewerkt om het hoofd boven water te houden. Deze oven werd net leeggehaald.

Het blijft leuk als je even bij een ander binnen mag kijken.

En deze keramist, Andreas Hinder, gebruikt boeken van Rien Poortvliet ter inspiratie.

Overal waar je kijkt staat werk. Tussen de rommel en in de vensterbanken en soms hoog weggezet op een van de vele planken. Hier volgen nog wat impressies.



En nog wat museum stukken.








En zelfs het kopje van de thee dat we dronken is mooi vormgegeven.

Het was een enerverende en inspirerende reis. Door Thomas Konig georganiseerd. Bedankt hier voor.